لختهسازهابا کمک به حذف ذرات معلق و کلوئیدها از آب، نقش حیاتی در تصفیه آب ایفا میکنند. این فرآیند شامل تشکیل لختههای بزرگتری است که میتوانند تهنشین شوند یا به راحتی از طریق فیلتراسیون حذف شوند. در اینجا نحوه عملکرد لختهسازها در تصفیه آب آورده شده است:
لختهسازها مواد شیمیایی هستند که به آب اضافه میشوند تا تجمع ذرات کوچک و ناپایدار را به تودههای بزرگتر و به راحتی قابل جدا شدن به نام لخته تسهیل کنند.
انواع متداول لختهسازها شامل منعقدکنندههای معدنی مانندکلرید آلومینیوم پلیمری(پک) و کلرید فریک، و همچنین لختهسازهای پلیمری آلی که میتوانند پلیمرهای مصنوعی مانند پلیآکریلآمید یا مواد طبیعی مانند کیتوزان باشند.
قبل از لختهسازی، ممکن است یک ماده منعقدکننده برای بیثبات کردن ذرات کلوئیدی اضافه شود. منعقدکنندهها بارهای الکتریکی روی ذرات را خنثی میکنند و به آنها اجازه میدهند تا به هم بپیوندند.
منعقدکنندههای رایج شامل کلرید آلومینیوم پلیمری، سولفات آلومینیوم (آلوم) و کلرید فریک هستند.
لخته سازی:
پس از انعقاد، مواد لختهساز اضافه میشوند تا تشکیل لختههای بزرگتر را تسریع کنند.
این مواد شیمیایی با ذرات بیثباتشده واکنش میدهند و باعث میشوند که آنها به هم نزدیک شوند و به سرعت تودههای بزرگتر و قابل مشاهدهای تشکیل دهند.
تشکیل لخته:
فرآیند لختهسازی منجر به ایجاد لختههای بزرگتر و سنگینتری میشود که به دلیل افزایش جرم، سریعتر تهنشین میشوند.
تشکیل لخته همچنین به به دام افتادن ناخالصیها، از جمله مواد جامد معلق، باکتریها و سایر آلایندهها کمک میکند.
حل و فصل و شفاف سازی:
پس از تشکیل لختهها، به آب اجازه داده میشود تا در یک حوضچه رسوبگذاری تهنشین شود.
در طول تهنشینی، لختهها در پایین تهنشین میشوند و آب زلال را در بالا باقی میگذارند.
فیلتراسیون:
برای تصفیه بیشتر، آب زلال شده ممکن است تحت فیلتراسیون قرار گیرد تا ذرات ریز باقی مانده که ته نشین نشده اند، حذف شوند.
ضدعفونی:
پس از لختهسازی، تهنشینی و فیلتراسیون، آب اغلب با مواد ضدعفونیکننده مانند کلر تصفیه میشود تا میکروارگانیسمهای باقیمانده از بین بروند و ایمنی آب تضمین شود.
به طور خلاصه، لختهسازها با خنثی کردن بار ذرات معلق، افزایش تجمع ذرات کوچک و ایجاد لختههای بزرگتر که تهنشین میشوند یا به راحتی قابل حذف هستند، عمل میکنند و منجر به آب شفافتر و تمیزتر میشوند.
زمان ارسال: مارس-01-2024